ربه‌کا سولنیت، نویسنده، مورخ و فعال اجتماعی متولد1961 در آمریکا است که حدود بیست کتاب با موضوعاتی چون امید، روایت زندگی و تاریخ، روابط انسانی و فجایع اجتماعی و محیط زیستی نوشته و با نشریاتی چون گاردین و نیویورک تایمز همکاری می‌کند. نوشته‌های سولنیت در قالب جستار یا جستار روایی هستند که به‌دلیل نثر غنی و برجسته‌اش بسیار مورد توجه قرار می‌گیرند.

***

جرج اورول، پیش از هر چیز دیگری، یک مقاله‌نویس بود. اولین آثاری که از او چاپ شد، مقاله بودند، آخرین نوشته‌هایش بر بالین مرگ هم مقاله بودند. لابه‌لای این دو مرحله، او پیرو چیزی بود که همیشه به‌عنوان رسالت اصلی یک مقاله در نظر گرفته می‌شود: مطرح کردن افکاری درباره زندگی و هنر در یک فضای فشرده با یک صدای شخصی متمایز که مستقیم با خواننده صحبت می‌کند. مقاله با استعدادهای خاص اورول کاملاً سازگار بود و حتی در بهترین داستان او ردپای آن دیده می‌شود. مثلاً لابه‌لای سطور طولانی رمان 1984، ساختار سطحی رمان‌گونۀ‌ آن در هم می‌شکند و دغدغه‌های مورد توجه این رمان‌نویس، با فشار از آن بیرون می‌زند. یکی از دلایل تمایل اورول به مقاله، ماهیت انعطاف‌پذیر آن است. تمام چیزی که یک خواننده انتظار دارد این است که مقاله‌نویس بداند چه می‌خواهد بگوید و حرف جذابی برای گفتن داشته باشد، با صدایی که مختص خودش باشد. بعد از این‌ها ملاک‌هایی چون موضوع، طول مطلب، ساختار و علت وجود دارد که کاملاً متغیر هستند. اورول در طول عمر کوتاهش متون زیادی نوشت، یک خبرنگار فعال بود و در این مجموعه مقاله‌هایش، نقدهایی از کتاب و فیلم و تئاتر و هنر و سیاست پیدا می‌کنید. او همچنین در این کتاب از تفسیرهای فرهنگی، نقد ادبی، بحث سیاسی، بخش‌هایی از زندگی‌ خود و روایت‌های شخصی‌اش صحبت می‌کند.

باورهای بد (باورهایی که با شواهد در دسترس آشکارا ناسازگاری دارند) رایج هستند. بسیاری از گروه‌های اقلیتی مثلاً باور دارند که واکسن‌ها خطرناک هستند و تئوری‌های توطئۀ عجیب و غریب را می‌پذیرند. فراگیر شدن باورهای بد شاید از نگاه سیاسی و اجتماعی مهم باشد و مثلاً راه کنشگری کارآمد برای بحران تغییر اقلیم را سد کند. ازاین‌رو، توضیح این‌که چرا افراد باورهای بد را می‌پذیرند و این‌که برای وا داشتن آن‌ها به بیشتر پاسخ‌گو شدن به شواهد باید چه‌کار کرد، رسالتی پراهمیت است.

نمایش‌نامه‌ی پنج‌پرده‌ای و مینی‌مالیستی وازریک مرده است! به نویسند‌گی صحرا رمضانیان برداشتی آزاد از داستانی کوتاه با همین عنوان به قلم احمد آرام است. زبان نمایش‌نامه نیز ترکیبی از گفت‌وگوها و تک‌گویی‌های محاوره‌ای فارسی، زبان شعر و زبان انگلیسی است. گوزن شمالی در این نمایش‌نامه، نمادی از انسان مهاجر و سرگشته است که اشاره به زند‌گی روزمره‌ی کتی هم دارد زیرا او برای امرار معاش باید لباس گوزن بپوشد.باید تأکید کنم نمایش‌نامه‌ی وازریک مرده است! قهرمانی ندارد بل‌که شاهد انسان‌های معمولی هستیم. رمضانیان به زندگی تکنولوژی‌زده و غربت مهاجران توجه ویژه‌ای کرده و این مفاهیم را به داستان اصلی اضافه کرده است.

بریانی لِی‌وری سال 1947 در دوزبری، شهری کوچک از توابع یورک شایر انگلستان متولد شد و فعالیت در تئاتر را با بازیگری در نقش‌های فرعی و کم‌اهمیت شروع کرد. به گفتۀ خودش به همین دلیل تصمیم گرفت شروع به نوشتن کند تا نقش‌های اصلی و بهتری برای زنان بنویسد. از سال 1967 تا‌به‌حال بیش از بیست نمایش‌نامه نوشته است و پنج نمایش‌نامۀ او در نیویورکر به چاپ رسیده‌اند. یخ‌زده، مهم‌ترین نمایش‌نامۀ وی، در سال 1989 نوشته و نامزد دریافت جایزۀ تونی شده است. نمایش‌نامه‌های او رنگ و بوی فمنیستی دارند و بیشتر شخصیت‌های او زن هستند. این ویژگی را در نمایش‌نامه “نور بیشتر” می‌توان دید. در این نمایش‌نامه به‌جز یک شخصیت مرد باقی شخصیت‌های حاضر در متن زن هستند. نمایش‌نامۀ یخ‌زده موفقیت‌های متعددی را کسب کرد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به نامزدی در جوایز تونی برای بهترین نمایش، جایزۀ بهترین نمایش‌نامه از جوایز تئاتر بریتانیا و قرار گرفتن در لیست چهل نمایش‌نامۀ برتر دنیا در نظرسنجی ایندیپندنت نام برد. آخرین عید پاک، جزیرۀ گنج، ایلیریا، کورسک و آسمان قرمز از دیگر آثار او هستند.