ر کتاب فروید و سندرم حافظه کاذب، فیل مالن به بررسی اندیشه‌های «فروید» درباره سندروم حافظه کاذب می‌پردازد و بیان می‌کند که حافظه کاذب، بیماری روانی است که در نتیجه اقدامات درمانی یا پزشکی مضر ایجاد می‌شود.

از سال 1992، مناقشه‌ علمی و حقوقی بی‌امانی حول این اتهام پدید آمد که روان‌کاوها گاهی خاطرات غلطی درباره‌ سوء استفاده جنسی دوران کودکی را در ذهن بیمار می‌پرورانند. برخی فروید را مقصر دانسته و می‌گویند که او از 100 سال پیش بذر «سندروم حافظه‌ کاذب» را پاشیده است. آیا فروید پدر بدی بود که ایده‌های غلط‌اندازی را به جامعه القا کرد که یک قرن بعد هیولایی آفرید؟ یا آیا نابغه‌ای حیرت‌انگیز بود که درک موشکافانه‌اش از ذهن و حافظه زمان او بسیار جلوتر بود؟ فروید که بیشتر به تازیانه‌ نقد گرفته شده و ندرتاْ به درستی خوانده شده، همچنان با مسائلی در پیوند است که ذهن روانشناسی و جامعه‌ امروز را به خود مشغول داشته است.

کتاب فروید و سندروم حافظه‌ی کاذبِ (Freud And False Memory Syndrome) فیل مالن به بررسی صحت و سقم این ادعاها می‌پردازد و روایتی موجز از تجربیات بالینی اولیه‌ی فروید و نظریات سرکوب و ماهیت حافظه‌ وی ارائه می‌کند. بحث فیل مالن (Phil Mollon) درباره‌ی برخی پرونده‌های ابتدایی فروید این امکان را برای خواننده فراهم می‌سازد تا درباره‌ی ریشه‌های بسط نظریات فروید تصوری به دست آورد. مالن بحث خود را با مختصری درباره‌ی جنبه‌های تجربیات بالینی اولیه‌ی فروید در باب بازیابی ظاهری خاطرات سوء استفاده‌ی جنسی دوران کودکی، عمدتاً در طول روان‌کاوی، آغاز می‌کند. با این‌ حال تا زمانی که به ایده‌های فروید درباره‌ی خاطرات اوایل دوران کودکی نپرداخته و ادعاهای بالینی فروید در ابتدای پیشه‌ی روان‌کاوی‌اش را به‌دقت بررسی نمی‌کند، درباره‌شان اظهار نظری نمی‌کند.

در کتاب «جاده شخصیت» که از پرفروش‌های نیویورک تایمز نیز بوده است، بروکس با به کمال رساندن رویکرد کتاب پیشین خود

و افزودن نقاط قوتی به راهبرد روایی‌اش، از جمله جایگزین کردن شخصیت‌های خیالی و فرضی با افراد حقیقی و شخصیت‌های

سرشناس، تحسین و تایید منتقدان را به خود جلب کرد.

جوهره و فلسفهٔ بنیادین «جادهٔ شخصیت»، دعوت خواننده، به عنوان عضوی از جامعه بشری، به تجدید نظر در نگاهی است که

به خویشتن دارد.بروکس ما را به نگاهی دوباره به سویهٔ فراموش‌شده‌مان فرامی‌خواند. او در این راه، «فروتنی» را صفتی کلیدی

می‌داند و این نه صرفاً به معنی فروتنی پیشه‌کردن در برابر دیگر مردمانt که به معنی پذیرش ضعف‌ها، کاستی‌ها و نقصان‌هایی

است که بخشی ناگزیر از ذات آدمی محسوب می‌شوند. هر انسانی برای رسیدن به شخصیتی قدرتمند و تزلزل‌ناپذیر نیاز دارد

که این ضعف‌ها را به رسمیت بشناسد و سپس به مواجهه با آن‌ها برخیزد.

|چاپ دوم|
آریل دورفمن، نویسندۀ نامدار شیلیایی، در نمایش‌نامۀ خلوت پیکاسو گوشه‌هایی از زندگی و اندیشۀ پابلو پیکاسو در سال‌های جنگ جهانی دوم را به تصویر می‌کشد، در دورانی که هنرمند نقاش مقیم پاریس بود و شهر در اشغال نیروهای متفقین. خلوت پیکاسو روایتی است تودرتو، با راویانی که هر یک زمانی و به بهانه‌ای در کنار پیکاسو بودند و در تشویش‌ها و ترس‌ها و حتی در آفرینش آثار بزرگی چون گرنیکا، شریک بودند.

داستان نیمه‌شب، نمایش‌نامه‌ای است از نوع تراژدی. همان مطلوبی که نویسندی آن را مشعوف می‌کند و آرام. مهدی میر باقری نه تنها از حدس و گمان مخاطب اثر نگران نیست که خود صریح و سلیس می‌گوید که از نابغه‌ی نمایش‌نامه‌نویسی جهان، ویلیام شکسپیر، تأثیر پذیرفته است. این همان ادای دینی است که نویسنده‌ای ام‌روزین بر استاد خود تمام می‌کند. هملت ‌می‌شود دغدغه‌ی ذهنی و عامل پیش برنده‌ی فکر و اندیشه‌اش در اثر پیشِ رو، یعنی داستان نیمه شب. این پرسش که چرا زندگی آدمیان بر وفق مراد نمی‌چرخد و پر است از درد و رنج و هجران، لحظه‌ای گریبان خواننده را رها نمی‌کند و نویسنده پافشاری می‌کند به این نکته که عشق پدیده‌ای کم‌یاب و چه بسا نایاب است.

زینب سلبی نویسندۀ عراقی و بنیان‌گذار سازمان بین‌المللی زنان برای زنان، در کتاب میان دو جهان، از زندگی زیر سایه‌ی استبداد صدام حسین و تحمل زخم‌های دائمی روحش می‌گوید. دوستی اجباری پدر و مادر آزاداندیش و تحصیل‌کرده‌اش با صدام، دیکتاتور دیوانه و خونخوار، خدمت پدرش علی‌رغم میل خانواده به صدام به‌عنوان خلبان شخصی و نوسان دائمی بین فرار از چنگال پرقدرت صدام و وارد شدن به حلقه‌ی دوستان نزدیک او، زندگی زینب را به دو پاره تقسیم کرد، گویی که او میان دو جهان می‌زیست. زینب سلبی با تأسیس سازمان زنان برای زنان صدای زنان جنگ‌زده شد. پای داستان این زنان می‌نشست و به آن‌ها می‌گفت که باید روایتشان را به گوش جهانیان برسانند و با سکوت، همه‌ی ما بخشی از خفقان و ظلم هستیم.

غم نان و ترس از آینده‌ی نامعلوم و بسیاری از چیزهای دیگر، باعث شده به قدری به هستی مشغول شویم که از آن حیرت نکنیم. دیگر نه جهان ما را شگفت‌زده می‌کند و نه چندان در باب آن تامل می‌کنیم. اریک واینر (Eric Weiner)‌ در کتاب قطار فلسفه (The Socrates Express) از شما دعوت می‌کند تا گه‌گاه سری بیرون بیاورید و به جهان از منظری متفاوت‌ بیندیشید.

ما به همان دلیل که سفر می‌کنیم، به فلسفه و حکمت روی می‌آوریم: برای مشاهده‌ی جهان از دریچه‌ای متفاوت، کشف زیبایی‌های پنهان و یافتن راهی بدیع‌تر برای بودن. ما می‌خواهیم یاد بگیریم که شگفتی هستی را در آغوش بگیریم، با پشیمانی‌هامان روبه‌رو شویم و امیدوار باقی بمانیم.

اریک واینر‌ در کتاب شگفت‌انگیز و کاربردی قطار فلسفه، اشتیاق فراوانی به درآمیختن سفر و حکمت دارد و البته این تشبیه اصلاً بی‌راه نیست. فلسفه گذری‌ست از جنس سفر کردن، مشاهده کردن و مشغول شدن به رازهای هستی. همچنین، فلسفه‌ورزی نوعی جسارت در خود دارد؛ چرا که باید سرزمین آشنا و امنت را رها کنی و پا به زمین‌های ناشناخته بگذاری.

واینر در مسیر جست‌وجوی معنا همراه ما شده، در این قطار کنار ما می‌نشیند و کمک می‌کند تا در این سفر از آموزه‌های حکیم‌ترین و خردمندترین انسان‌های هر عصر، از سیمون وی تا روسو بهره‌ ببریم. نویسنده با قطار، ‌(متفکرانه‌ترین روش حمل‌ونقل!) هزاران هزار مایل را همراه ما طی می‌کند و در انتهای این سفر، اگر انتهایی داشته باشد، می‌آموزیم که چگونه عاقلانه‌تر رفتار کنیم،‌ زندگی معنادارتری داشته باشیم، همانند اپیکور لذت ببریم و مثل سقراط کنجکاوی کنیم.

این اثر جست‌وجویی اساسی برای یافتن پاسخ حیاتی‌ترین پرسش‌های بشری‌ست. آن پرسش‌های پیچیده‌ای که علی‌رغم ابهام زیادشان، برای بسیاری از انسان‌ها عمیق و مهم هستند. نمی‌شود انسان بود و در هجوم این همه تردید، شگفتی و سوال به فکر فرو نرفت. واینر در قطار فلسفه ما را تشویق می‌کند که به جای پاسخ، بر پرسش‌ها تمرکز کنیم.

این کتاب همان وعده‌ای را دنبال می‌کند که فلسفۀ رواقی‌گری به دنبالش است؛ به شما یاد می‌دهد که چگونه یک زندگی بسیار شاد و آرام داشته باشید و همچنین به شما یاد می‌دهد که حتی هنگام مواجهه با بدبیاری‌ها، این ویژگی‌ها را حفظ کنید. این کتاب به شما یاد می‌دهد که برای هر اتفاقی آماده و تزلزل‌ناپذیر، ریشه‌دار، از نظر احساسی قوی و حتی در میانۀ بحران‌ها به طور خارق‌العاده‌ای آرام و اندیشمند باشید.

صف، داستانی هجوآمیز است در ردیف ادبیات ابزورد و رئالیسم جادویی در توصیف جامعه‌ای تمامیت‌خواه و دیوان سالار و آزار و شکنجه‌ی مردمی که تحت دیکتاتوری حاکم زندگی می‌کنند .
بسمه عبدالعزیز، نویسنده‌ی زن مصری، روان‌پزشک، فعال حقوق بشر و هنرمند تجسمی (ملقب به یاغی) در سال ۲۰۱۳، سه ماه بعد از به قدرت رسیدن اخوان‌المسلمین در مصر، با نوشتن این داستان کنایه‌آمیز، تلاش دولت برای نزول شأن انسانی هم‌وطنانش و اعمال زور در برابر اعتراض‌های مردمی را پیش چشم خوانندگان آورد. او در این کتاب پروپاگاندای حکومتی‌ای را نشانه گرفته که در جهت مهار مردم دست به تخریب تاریخ و نگارش دوباره‌ی آن به دلخواه خود می‌زند.

***