گرندین

امسال یک متن به‌راستی توجه­ام را جلب و حفظ کرد: گرِنِدین اثر نیل وکسلر.

آن را بسیار بدیع یافتم؛ کاملاً من را هوشیار نگه داشت؛ بسیار از آن آموختم؛ هم پرسشی که نمایش‌نامه مطرح می­کند هم پاسخی که به آن می‌دهد برانگیزنده است، این نمایش‌نامه ذهنم را باز کرد.

اگر تنها یک ملاحظه داشته باشم این است که شخصیت موردعلاقه من، پیکس، در صحنۀ شش (گویا به دلیل غرق شدن) ناپدید می­شود و فقط نزدیک به پایان نمایش‌نامه، درحالی‌که شگفت­انگیزی خودش را ازدست‌داده است (شاید به خاطر غرق شدن، چه ظاهری، چه حقیقی) دوباره پدیدار می­شود. بااین‌حال می­تواند به‌موقع خودش را بازیابی کند و جملۀ دوست‌داشتنی پایان نمایش را بر زبان بیاورد.

امیدوارم اجرای این نمایش‌نامه را ببینم- اجرای خوبی که درخورِ تخیل نویسنده‌اش باشد. چراکه فقط میان­مایگی لایقِ میان­مایگی است و تئاتر ما در حال حاضر بیش‌ازپیش مشغولِ جا انداختنِ میان­مایگی است.

ادوارد آلبی

نیویورک / آگوست 2008