جان سنگین داستانی نسبتا کوتاه ولی پرمغز از سیامک ارژنگی دانش‌آموخته موسیقی کلاسیک و سینما، حکایت انسان‌هایی است که جامعه آنها را پس می‌زند و به داخل اتاق خود بازمی‌گرداند. حکایت مردن تدریجی تمام آرزوها و رویاهای انسان در جهان امروز است. این اثر نخستین کتاب سیامک ارژنگی است که به سرنوشت نوشته‌های پیشین وی دچار نشده و از حصار خویشتن‌سوزی نویسنده جان‌سالم به در برده و به مرحله چاپ رسیده است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم : «دوست دارم قبل از مرگم حداقل پذیرفته‌شدن از طرف خانواده‌ام را تجربه کنم، فکر کنم احساس بسیار خوبی برایم داشته باشد، همین حالا که به این مسئله فکر می‌کنم ضربان قلبم تند‌تر شده است و نمی‌دانم چرا لبخند به لب دارم و اشک در چشمانم حلقه زده! انگار جایزه نوبل ادبیات را در دستانم دارم. با صدای در به خودم می‌آیم، ایستاده رو به پنجره، سِرُم به دست، انگار این سِرُم همان تندیسی است که دنیا برایم در نظر گرفته باشد، پرستار چندان برایش اهمیتی ندارد، با لحنی سرد ولی مهربان از من می‌خواهد که بنشینم، سِرُم را چک میکند و می‌رود و من می‌مانم و تندیسم، تنها.»