الیزابت رایت در کتاب لکان و پسافمینیسم، از منظری پسافمینیستی به بررسی آرای ژاک لکان، اندیشمند برجسته‌ی فرانسوی می‌پردازد و می‌کوشد با قرار دادن آثار او در بستری پست‌مدرن دیدگاه‌های مهم وی را شرح دهد.

کتاب لکان و پسافمینیسم (Locan And Postfeminism) در واقع تضاربی از آرای فمینیست‌ها در مورد نظریات جنجال‌ برانگیز لکان پیرامون سکسوالیته و جنسیت را عرضه می‌کند و در پی آن است که بدفهمی‌های صورت گرفته از نظریات لکان به خصوص نظریه‌ی جنس‌یابی وی، یعنی خاستگاه و گسترش تفاوت جنسی درون قلمرو زبان را واکاوی و تصویر دقیق‌تری از این پرنفوذترین روان‌کاوِ پسافرویدی ارائه کند.

ژاک لکان اندیشمند معاصر فرانسوی از جمله مهم‌ترین متفکران قرن بیستم به شمار می‌رود که توانسته با مفهوم‌پردازی‌های بدیعش بر غنای دانش روانکاوی بیافزاید. او که ادامه دهنده‌ی سنت فرویدیِ روانکاوی است و خود را کسی می‌داند که «فروید خوانده است» هیچگاه در این چارچوب محدود نمانده و توانسته افق گسترده‌تری پیش روی روانکاوی معاصر بگسترد. مفاهیمی چون مراحل سه‌گانه‌ی زندگی انسان، فالوس، جنس‌یابی، ژوییسانس و… از جمله ایده‌هایی است که سبب شده گستره‌ی کاربرد نظریات وی از روانکاوی فراتر رفته و وارد حوزه‌هایی چون فلسفه، معماری، ادبیات و سینما شود. به تعبیر لویی آلتوسر، قدرت ادعای لکان و اصالت منحصر به فرد او در روان‌کاوی در این بود که در حوزه‌ی کاری خود یعنی روان‌کاوی و زبان‌شناسی نظریه‌پردازی می‌کرد و توانست یک سیستم کلی از مفاهیم نظری بسازد که قادر به ایجاد مجموعه‌ای از حقایق در حوزه‌ی تحلیلی باشد.