روایت زندگی

سولنیت در «همین حوالی دوردست» درباره، پیرامون و درون معنای داستان‌ها می‌نویسد. این متن به‌گونه‌ای روایت می‌شود که مانند بداهه‌نوازی موسیقی است، هر بار تکرار یک ملودی یا تم جدیدی را بررسی می‌کند. اما نواهای آشنا بارها و بارها تکرار می‌شوند. استعاره‌ها فراوان‌اند و به نظر می‌رسد که سولنیت باور دارد که می‌توان تمامی جنبه‌های زندگی را در جایگاه تمثیلی که نیاز به تفسیر دارد، نگاه کرد. سولنیت معتقد است که داستان‌ها نه تنها جست‌وجویی برای کسب معنا هستند، بلکه ابزارهایی برای همدلی نیز هستند.