نمایش‌نامه‌ی در خواب دیگران امتداد رخ‌دادها در تاریخ است. رخ‌دادهایی که در این امتداد، اگر چه ممکن است صورت‌شان تغییر کند اما در اصل، رنج‌ها، خوشی‌ها‌ و مفاهیم یک‌سان در ارتباط با انسان ایجاد می‌کنند. زمان در این نمایش‌نامه از مرداد 1332 آغاز می‌شود و تا سال 1388 ادامه می‌یابد. این زمانِ کِش آمده در متن، در کنار یک مکان ثابت (خانه)، مجموعه‌ای از دوره‌های پرالتهاب تاریخ ایران، (در این‌جا تهران‌) را شامل می‌شود که اگر‌چه همه‌ی آن رخ‌دادهای تاریخی، هر کدام دنیایی از فراز و نشیب و چون و چرا دارند، اما در این نمایش‌نامه، تبعات‌شان در زند‌گی یک (یا چند) خانواده مورد توجه قرار می‌گیرد.

ر کتاب فروید و سندرم حافظه کاذب، فیل مالن به بررسی اندیشه‌های «فروید» درباره سندروم حافظه کاذب می‌پردازد و بیان می‌کند که حافظه کاذب، بیماری روانی است که در نتیجه اقدامات درمانی یا پزشکی مضر ایجاد می‌شود.

از سال 1992، مناقشه‌ علمی و حقوقی بی‌امانی حول این اتهام پدید آمد که روان‌کاوها گاهی خاطرات غلطی درباره‌ سوء استفاده جنسی دوران کودکی را در ذهن بیمار می‌پرورانند. برخی فروید را مقصر دانسته و می‌گویند که او از 100 سال پیش بذر «سندروم حافظه‌ کاذب» را پاشیده است. آیا فروید پدر بدی بود که ایده‌های غلط‌اندازی را به جامعه القا کرد که یک قرن بعد هیولایی آفرید؟ یا آیا نابغه‌ای حیرت‌انگیز بود که درک موشکافانه‌اش از ذهن و حافظه زمان او بسیار جلوتر بود؟ فروید که بیشتر به تازیانه‌ نقد گرفته شده و ندرتاْ به درستی خوانده شده، همچنان با مسائلی در پیوند است که ذهن روانشناسی و جامعه‌ امروز را به خود مشغول داشته است.

کتاب فروید و سندروم حافظه‌ی کاذبِ (Freud And False Memory Syndrome) فیل مالن به بررسی صحت و سقم این ادعاها می‌پردازد و روایتی موجز از تجربیات بالینی اولیه‌ی فروید و نظریات سرکوب و ماهیت حافظه‌ وی ارائه می‌کند. بحث فیل مالن (Phil Mollon) درباره‌ی برخی پرونده‌های ابتدایی فروید این امکان را برای خواننده فراهم می‌سازد تا درباره‌ی ریشه‌های بسط نظریات فروید تصوری به دست آورد. مالن بحث خود را با مختصری درباره‌ی جنبه‌های تجربیات بالینی اولیه‌ی فروید در باب بازیابی ظاهری خاطرات سوء استفاده‌ی جنسی دوران کودکی، عمدتاً در طول روان‌کاوی، آغاز می‌کند. با این‌ حال تا زمانی که به ایده‌های فروید درباره‌ی خاطرات اوایل دوران کودکی نپرداخته و ادعاهای بالینی فروید در ابتدای پیشه‌ی روان‌کاوی‌اش را به‌دقت بررسی نمی‌کند، درباره‌شان اظهار نظری نمی‌کند.

جرج اورول، پیش از هر چیز دیگری، یک مقاله‌نویس بود. اولین آثاری که از او چاپ شد، مقاله بودند، آخرین نوشته‌هایش بر بالین مرگ هم مقاله بودند. لابه‌لای این دو مرحله، او پیرو چیزی بود که همیشه به‌عنوان رسالت اصلی یک مقاله در نظر گرفته می‌شود: مطرح کردن افکاری درباره زندگی و هنر در یک فضای فشرده با یک صدای شخصی متمایز که مستقیم با خواننده صحبت می‌کند. مقاله با استعدادهای خاص اورول کاملاً سازگار بود و حتی در بهترین داستان او ردپای آن دیده می‌شود. مثلاً لابه‌لای سطور طولانی رمان 1984، ساختار سطحی رمان‌گونۀ‌ آن در هم می‌شکند و دغدغه‌های مورد توجه این رمان‌نویس، با فشار از آن بیرون می‌زند. یکی از دلایل تمایل اورول به مقاله، ماهیت انعطاف‌پذیر آن است. تمام چیزی که یک خواننده انتظار دارد این است که مقاله‌نویس بداند چه می‌خواهد بگوید و حرف جذابی برای گفتن داشته باشد، با صدایی که مختص خودش باشد. بعد از این‌ها ملاک‌هایی چون موضوع، طول مطلب، ساختار و علت وجود دارد که کاملاً متغیر هستند. اورول در طول عمر کوتاهش متون زیادی نوشت، یک خبرنگار فعال بود و در این مجموعه مقاله‌هایش، نقدهایی از کتاب و فیلم و تئاتر و هنر و سیاست پیدا می‌کنید. او همچنین در این کتاب از تفسیرهای فرهنگی، نقد ادبی، بحث سیاسی، بخش‌هایی از زندگی‌ خود و روایت‌های شخصی‌اش صحبت می‌کند.

باورهای بد (باورهایی که با شواهد در دسترس آشکارا ناسازگاری دارند) رایج هستند. بسیاری از گروه‌های اقلیتی مثلاً باور دارند که واکسن‌ها خطرناک هستند و تئوری‌های توطئۀ عجیب و غریب را می‌پذیرند. فراگیر شدن باورهای بد شاید از نگاه سیاسی و اجتماعی مهم باشد و مثلاً راه کنشگری کارآمد برای بحران تغییر اقلیم را سد کند. ازاین‌رو، توضیح این‌که چرا افراد باورهای بد را می‌پذیرند و این‌که برای وا داشتن آن‌ها به بیشتر پاسخ‌گو شدن به شواهد باید چه‌کار کرد، رسالتی پراهمیت است.

واتسلاو هاول نویسنده‌ی منتقد و معترض حکومت کمونیستی چک بود. او سالها تحت نظارت حکومت وقت زندگی کرد زندانی شد و آزار دید اما فعالیت هر روزه اش در تئاتر و ادبیات متوقف نشد هاول که نقش مهمی در پیروزی انقلاب مخملی چکسلواکی داشت، در سال ۱۹۸۹ اولین رئیس‌جمهور غیر کمونیست حکومت چکسلواکی شد. انقلابی که او در آن نقش داشت انقلابی بدون خونریزی بود که منجر به فروپاشی حکومتِ کمونیستی چکسلواکی و تشکیل دو کشور جدید چک و اسلواکی شد شاید بهترین معرفی هاول همان باشد که یژی نمتس روانشناس و دوست هاول درباره او می گوید: اگر نمی خواست راجع به مطلبی بنویسد نمی‌نوشت و اگر میخواست درباره مطلبی بنویسد آن را فقط همانجور که معتقد بود حقیقت دارد می‌نوشت. متروک بی انتها یک نمایشنامه نیمه اتوبیوگرافیک از واتسلاو هاول است که او سال 1984 در روزهای پس از آزادی از زندان نوشته . نمایشنامه درباره یک مخالف سیاسی به نام لئوپولد نتلزاست که میترسد بابت نوشتن به زندان برود. لئوپولد تحت فشار دوستان، همفکران و نزدیکانش است. این فشارها علاوه بر نظارت مستمر دولتی، او را از نوشتن بیشتر ناتوان کرده او از سمت نمایندگان حکومت پیشنهادی دریافت میکند در ازای آزادی. نویسنده تصمیم میگیرد به زندان برود اما منکر نوشته هایش نشود اما… این نمایشنامه را تام استوپارد به زبان انگلیسی ترجمه کرده است. متروک بی انتها (لارگو دسولاتو) در تلگراف به عنوان یکی از 15 نمایشنامه برتر تمام دوران ثبت شده است.

دومنیکو استارنونه، نویسنده، فیلم‌نامه‌نویس – و روزنامه‌نگار ایتالیایی در فوریه 1943 در ساویانا، شهری در نزدیکی ناپل متولد شده است. او تابه‌حال 22 کتاب به زبان ایتالیایی نوشته که ترجمه‌های مختلفی از آثارش در سراسر دنیا منتشر شده است. همچنین 3 اثر مهم او توسط جومپا لاهیری نویسندۀ مشهور هندی-آمریکایی به انگلیسی ترجمه شده است. استارنونه چندین فیلم‌نامۀ موفق برای کارگردان‌های ایتالیایی نوشته و برندۀ جوایز ادبی بسیاری بوده است. کتاب‌های او در ایتالیا همواره پرفروش بوده و او یکی از مشهورترین نویسندگان معاصر ایتالیایی است. عده‌ای اعتقاد دارند، استارنونه نویسندۀ کتاب‌های «النا فرانته» دیگر نویسندۀ مشهور ایتالیایی است که هویت او بر همگان پوشیده است.

***

استارنونه در «بازی» مواجهه‌ای غیرمعمول بین دو ذهن سرسخت را به‌ تصویر می‌کشید. رویارویی دانیله مالاریکو، تصویرگری که زمانی موفق بوده و احساس می کند که قدرت و خلاقیت هنری‌اش در حال محو شدن است، در برابرنوۀ چهار ساله‌اش. جومپا لاهیری در مقدمۀ ترجمۀ انگلیسی این کتاب می‌گوید: ‌«بازی یک «ترکیب ادبی فوق‌العاده بازیگوش» از رمان‌نویس معتبری است که بسیاری او را یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان زندۀ ایتالیا می‌دانند.»

اگر پرسش‌های بنیادین دربارۀ دنیای اطراف خود می‌پرسید، پس مانند یک فیلسوف فکر می‌کنید. در تجربۀ کلاس‌های درس نوجوانان هم همواره پرسش‌هایی در باب ماهیت وجودی، بحران هویت، تجربۀ زیستِ شخصی، دانستنی‌های زندگی و مفاهیم عمیقی که ریشه در فلسفه دارد؛ مطرح می‌شوند. این کتاب، فلسفه را از طریق پرسش‌های جذابی که ممکن است خودتان قبلاً دربارۀ آن‌ها فکر کرده باشید یا از شما پرسیده باشند، ارائه می‌دهد. پرسش‌هایی مانند «آیا می‌توانیم وجود خدا را اثبات کنیم؟» به راستی ذهن چیست؟» «چگونه می‌توانیم در مورد هر چیزی مطمئن باشیم؟» در‌حالی‌که مفاهیم اصلی فلسفه را می آموزید و مهارت‌های تفکر انتقادی خود را تقویت می‌کنید، همۀ این ایده‌ها و بسیاری دیگر را در نظر بگیرید. لینسن مایر به زبان ساده به بررسی این مفاهیم عمیق برای نوجوانان می‌پردازد. پرسش‌های بنیادین را مطرح می‌کند و به هر پرسش از زوایای مختلف نزدیک می‌شود و مفاهیم فلسفی را با زبانی ساده ارائه می‌دهد. این کتاب با تقویت مهارت پرسشگری، می‌تواند آغازی باشد بر مطالعات و تفکر هستی‌شناسی نوجوانان.

کتاب موفق‌سازها؛ پدیده‌ها چگونه محبوب می‌شوند (Hit makers: the science of popularity in an age of distraction)، اثر منتخب ژورنال کتابخانه‌های آمریکا و یکی از پرفروش‌ترین‌های سایز نیویورک‌تایمز است. موفق‌سازها بر این نظریه استوار شده است که، به نظر می‌رسد آهنگ‌ها، برنامه‌های تلویزیونی، فیلم‌های پرهزینه، شوخی‌های اینترنتی و برنامه‌های درجه یک به یک باره به موفقیت می‌رسند، ولی حتی این آشفته بازار فرهنگی هم تحت سلطۀ قوانین مشخصی قرار دارد؛ روان‌شناسی این که چرا بعضی مردم از بعضی چیزها خوششان می‌آید، شبکه‌های اجتماعی‌ای که این ایده‌ها از طریق آن‌ها گسترش می‌یابند و جنبه‌های اقتصادی بازارهای فرهنگی.

در جست‌وجوی گور و دو نمایش‌نامهٔ دیگرِ نو

*

کانزه کجیرو نُبومیتسو(Kanze Kiyotsugu Kan`ami)

کانزه کیتسوگو کان‌آمی (Yugyo Yanagi)

برگردان مقداد جاویدی صباغیان

*

ارزیابی متون نو همواره زیر سایۀ توجه به عناصر ناادبیِ اجرا صورت گرفته است. حتی می‌توان گفت اجرای نمایش نو میل آن دارد تا ارزش‌های ادبی را پنهان كند. سطرها آن‌قدر خفه و تصنعی ادا می‌شوند که فهم آن‌ها تقريباً ناممکن به نظر می‌رسد، مگر کسی از پیش متن را در یاد داشته باشد. بیان بازیگران هنگام گفتن جمله‌ای چون «من از عذابی تحمل‌ناپذیر در رنجم.» و جمله‌ای چون «درختان گیلاس به شکوفه نشسته‌اند.» چندان از یکدیگر متفاوت نیست. سنت‌های ديرپا هر آهنگی در صدای بازیگر و هر یک از حرکات بدن او را از پیش مقرر كرده‌اند. در این سنت‌ها مقصد آشکار كردن معناهای غایی متون است، ولی این معناها از معنای هر یک از سطرها فراتر می‌روند و بنابراين ممکن است بازیگری سطری را بسيار خوب ادا کند، بی آنکه معنای آن را بفهمد.

*

اجرا و هم متن در نمایش کلاسیک نوی ژاپن سکرآور است و سحرانگیز، نه فقط برای ما که نسبت به افق فرهنگی آن در بُعد به‌سرمی‌بریم، بلکه برای مخاطبان ژاپنی امروز و حتی مخاطبان هم‌روزگارش، و دانلد کین در درآمد ارزنده و روشنگرش به این مهم اشاره کرده است. جادوی نمایش نو را شاید بتوان در چند خصیصهٔ آن بازشناخت. اول، این نمایشی شاعرانه است که در اجرا با طنین موسیقی همراه می‌شود. در نمایش نو شعر نمایشی با دامنۀ وسیعی از اشعار تغزلی و مذهبی که حتی شاید با روایت اصلی بی‌ارتباط باشند، پیوندی بینامتنی برقرار می‌کند و همین از دلایل پیچیدگی و دشواری فهم کامل متن نمایش نو است و بر رازآمیزی‌اش می‌افزاید. دوم، نمایش نو اساساً در ارتباط با محیط طبیعی معنا و گسترش می‌یابد؛ هم در صحنة اجرا و هم در شعر نمایشی نشانه‌های طبیعت به‌وفور یافت می‌شوند و این تا جایی است که وصف طبیعت و حال‌وهوای آن گاه بر روایت اصلی پیشی می‌گیرد. سوم، در شمار زیادی از نمایشهای نو خشونتی (جسمانی) مشهود است که البته هرگز در اجرا به دیده نمی‌آید، بلکه به‌دقت و گاه با جزئیات در قالب شعر نمایشی مجسم می‌شود. چهارم، شیته که نقش اصلی نمایش است، در روند اجرا استحاله می‌یابد و در دومین بخش نمایش چهرة حقیقی خود را می‌نماید.

اگر از بیشتر فیلسوفان مدرن بپرسید «معنای زندگی چیست؟» احتمالاً فقط شانه بالا می‌اندازند و می‌گویند که این سؤال بی‌پاسخ است. بااین‌حال مکاتب اصلی فلسفه‌ی باستان هر یک پاسخ متفاوتی به این سؤال ارائه کرده‌اند. به‌طور خلاصه رواقیون عقیده دارند که هدف زندگی، پیوسته زیستن در هماهنگی و توافق با طبیعت جهان است و این کار را با توجه به ماهیت ذاتی خودمان به‌مثابه‌ی موجودات عقلانی و اجتماعی انجام می‌دهیم. آنچه رونالد رابرتسون در کتاب فلسفه‌ی رواقی و هنر شادکامی شرح می‌دهد زندگی بر مبنای فضیلت یا آرته است.

تأکید رواقیون بیش از هرچیز بر شادکامی است که در گروِ عشقِ عقلانی به خود و احساس دوستی و محبت نسبت به دیگران است. فیلسوف رواقی هم دیگران را دوست خواهد داشت و هم از ضررها و آسیب‌های اجتناب‌ناپذیری که زندگی بر خودش وارد می‌کند، آشفته نمی‌شود. در واقع، رواقی‌گری با تغییر منطقی و طبیعی احساسات ما به‌جای اینکه سعی کنیم با زور جلوی آن‌ها را بگیریم، مجموعه‌ای غنی از راهبردها و ترفندها برای توسعه‌ی تاب‌آوری روانی فراهم می‌کند.
منبع نهایی شادکامی و کامیابی انسان چیست؟ رواقیون وقتی می‌گویند فلانی آدم خوب یا بدی است به چه معناست؟ آن‌ها چگونه نیاز به زندگی در دنیا، مدیریت اموال و تعامل با افراد دیگر را با دیدگاه سخت‌گیرانه‌ی خود که فضیلت تنها خیر واقعی است، سازگار می‌کنند؟ این‌ها سؤالاتی هستند که رونالد رابرتسون در کتاب فلسفه رواقی و هنر شادکامی به آن‌ها پاسخ می‌دهد.
کتاب فلسفه رواقی و هنر شادکامی این وعده‌ی امیدبخش را می‌دهد که با آموختن اینکه رواقی‌گری چیست می‌توانید زندگی خود را متحول کنید.

کتاب فلسفه رواقی و هنر شادکامی برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب به هرکس که در پیِ یافتن راز شادی و کامیابی در زندگی است، توصیه می‌شود.

دیوید راش استاد و مدیر [گروه] نمایش‌نامه‌نویسی در دپارتمان تئاترِ دانشگاه کاربوندِیل [ایالت] ایلینوی جنوبی است. او نویسندۀ [کتاب] یک راهنمای دانشجویی برای تحلیل نمایش‌نامه است، که مفاد آن توسط دانشگاه‌های سراسر کشور به ‌کار برده ‌می‌شود. در سال 2002 توسط انجمن تئاتر آموزش عالی به ‌عنوان معلم نمایش‌نامه‌نویسی سال برگزیده ‌شد. نمایش‌نامه‌های او در لس آنجلس، نیویورک و شیکاگو اجرا ‌شده و دیگر تولیدات و خوانش‌های نمایش‌نامه‌هایش توسط جشنوارۀ شکسپیرِ یوتا، جشنوارۀ نمایش‌نامه‌های جدیدِ اورلندو-هَریِت-لِیک، اقامتگاه ویلیام اینگه، کنگرۀ تئاتر گِرِیت-پِلِینز و کارگاه‌های بین‌المللی دیگر اجرا شده‌اند. آثار او دو جایزۀ اِمی ‌و سه جایزۀ جِف و همچنین جایزۀ درامالوگ لس‌آنجلس را برای شایستگی از ‌آن ‌خود کرده‌اند. نویسندۀ سابقِ [تماشاخانۀ] شیکاگو-دراماتیستس، همچنان عضوی از کمپانی تئاترِ استیج-لفتِ شیکاگو است.

پیتر د بویسر فیلم‌ساز و نویسندۀ بلژیکی، داستان و ناداستان می‌نویسد؛ تئاتر و غیر تئاتر. متن‌های خودش را روی صحنه می‌برد و او با لقب هایرونیموس بوش معاصرِ ادبیات و قصه گوی قرن بیست و دو توصیف می‌کنند.

***

بر صحنه، مجموعه‌ای از اشیاست که نقش ویژه ای را در تاریخ ما بازی کرده اند. آن‌ها آن‌جا بودند وقتی ما کسی شدیم که امروز هستیم. زمانی که بار دیگر امتداد مسیر ما برای ما چیده شد، آن‌ها در سکوت حضور داشتند. همراه این‌ها یک پسر و یک اسب در جست‌وجوی آیندۀ گمشده هستند. یک سفر لذت‌بخش و حماسی در حال شروع شدن است.

غم نان و ترس از آینده‌ی نامعلوم و بسیاری از چیزهای دیگر، باعث شده به قدری به هستی مشغول شویم که از آن حیرت نکنیم. دیگر نه جهان ما را شگفت‌زده می‌کند و نه چندان در باب آن تامل می‌کنیم. اریک واینر (Eric Weiner)‌ در کتاب قطار فلسفه (The Socrates Express) از شما دعوت می‌کند تا گه‌گاه سری بیرون بیاورید و به جهان از منظری متفاوت‌ بیندیشید.

ما به همان دلیل که سفر می‌کنیم، به فلسفه و حکمت روی می‌آوریم: برای مشاهده‌ی جهان از دریچه‌ای متفاوت، کشف زیبایی‌های پنهان و یافتن راهی بدیع‌تر برای بودن. ما می‌خواهیم یاد بگیریم که شگفتی هستی را در آغوش بگیریم، با پشیمانی‌هامان روبه‌رو شویم و امیدوار باقی بمانیم.

اریک واینر‌ در کتاب شگفت‌انگیز و کاربردی قطار فلسفه، اشتیاق فراوانی به درآمیختن سفر و حکمت دارد و البته این تشبیه اصلاً بی‌راه نیست. فلسفه گذری‌ست از جنس سفر کردن، مشاهده کردن و مشغول شدن به رازهای هستی. همچنین، فلسفه‌ورزی نوعی جسارت در خود دارد؛ چرا که باید سرزمین آشنا و امنت را رها کنی و پا به زمین‌های ناشناخته بگذاری.

واینر در مسیر جست‌وجوی معنا همراه ما شده، در این قطار کنار ما می‌نشیند و کمک می‌کند تا در این سفر از آموزه‌های حکیم‌ترین و خردمندترین انسان‌های هر عصر، از سیمون وی تا روسو بهره‌ ببریم. نویسنده با قطار، ‌(متفکرانه‌ترین روش حمل‌ونقل!) هزاران هزار مایل را همراه ما طی می‌کند و در انتهای این سفر، اگر انتهایی داشته باشد، می‌آموزیم که چگونه عاقلانه‌تر رفتار کنیم،‌ زندگی معنادارتری داشته باشیم، همانند اپیکور لذت ببریم و مثل سقراط کنجکاوی کنیم.

این اثر جست‌وجویی اساسی برای یافتن پاسخ حیاتی‌ترین پرسش‌های بشری‌ست. آن پرسش‌های پیچیده‌ای که علی‌رغم ابهام زیادشان، برای بسیاری از انسان‌ها عمیق و مهم هستند. نمی‌شود انسان بود و در هجوم این همه تردید، شگفتی و سوال به فکر فرو نرفت. واینر در قطار فلسفه ما را تشویق می‌کند که به جای پاسخ، بر پرسش‌ها تمرکز کنیم.

این کتاب همان وعده‌ای را دنبال می‌کند که فلسفۀ رواقی‌گری به دنبالش است؛ به شما یاد می‌دهد که چگونه یک زندگی بسیار شاد و آرام داشته باشید و همچنین به شما یاد می‌دهد که حتی هنگام مواجهه با بدبیاری‌ها، این ویژگی‌ها را حفظ کنید. این کتاب به شما یاد می‌دهد که برای هر اتفاقی آماده و تزلزل‌ناپذیر، ریشه‌دار، از نظر احساسی قوی و حتی در میانۀ بحران‌ها به طور خارق‌العاده‌ای آرام و اندیشمند باشید.

استیگ داگرمن، نویسنده، شاعر و روزنامه‌نگار سوئدی(1923-1954) را کافکای سوئد می‌دانند و او را متأثر از نیچه، کافکا، استریندبری و هم‌وطنش ایویند یانسون برشمرده‌اند. منتقدین سبک نوشتاری او را آمیزه‌ایی از سورئالیسم و اکسپرسیونیسم دانسته‌اند. در پاییز 1946 و درست پس از پایان جنگ دوم جهانی، روزنامۀ سوئدیِ اکسپرسن، از او خواست تا به آلمان برود و آنچه می‌بیند را به رشتۀ تحریر در‌آورد. چیزی که نوشته‌های او را منحصر‌به‌فرد می‌کرد؛ انگیزه‌های عمیقِ‌ او برای کشف افراد در شرایط سخت بود. در حقیقت، این کتاب برخی از نگرانی‌های اساسی داگِرمن را بیان می‌کند و روند نگارش آن می‌تواند یک تمرین مفید در مشاهده و توصیف واقع‌‌گرایانه باشد. این کتاب در زمان خودش، توجه‌های زیادی را جلب کرد و البته هنوز هم شایستۀ این تقدیر است، زیرا استیگ داگرمن به جزئیات عینی نگاهی متفاوت داشت. بخشی، به این دلیل که می‌توانست با قاطعیت و بی‌پروا کلمات را بیان کند و مهم‌تر از آن، شجاعتِ دیدن مردم آلمان، به‌عنوان انسان‌های رنج‌دیده را داشت و به آن‌ها  برچسب رسواییِ ملی یا مقصر نمی‌زد.

***

در کتاب «جاده شخصیت» که از پرفروش‌های نیویورک تایمز نیز بوده است، بروکس با به کمال رساندن رویکرد کتاب پیشین خود

و افزودن نقاط قوتی به راهبرد روایی‌اش، از جمله جایگزین کردن شخصیت‌های خیالی و فرضی با افراد حقیقی و شخصیت‌های

سرشناس، تحسین و تایید منتقدان را به خود جلب کرد.

جوهره و فلسفهٔ بنیادین «جادهٔ شخصیت»، دعوت خواننده، به عنوان عضوی از جامعه بشری، به تجدید نظر در نگاهی است که

به خویشتن دارد.بروکس ما را به نگاهی دوباره به سویهٔ فراموش‌شده‌مان فرامی‌خواند. او در این راه، «فروتنی» را صفتی کلیدی

می‌داند و این نه صرفاً به معنی فروتنی پیشه‌کردن در برابر دیگر مردمانt که به معنی پذیرش ضعف‌ها، کاستی‌ها و نقصان‌هایی

است که بخشی ناگزیر از ذات آدمی محسوب می‌شوند. هر انسانی برای رسیدن به شخصیتی قدرتمند و تزلزل‌ناپذیر نیاز دارد

که این ضعف‌ها را به رسمیت بشناسد و سپس به مواجهه با آن‌ها برخیزد.