هنرمندان

هنرمندان| فنگ جیکای | علی اکبر نصرالهی
::

همیشه دوست داشتم این رمان را با دو قلم بنویسم و منظورم از جنبۀ عرفانی نیست. این دو قلم یکی خودکار و دیگری قلم‌مو است. نمی‌خواهم از قلم‌هابرای نوشتن دربارۀ تعقیب‌های خارق‌العاده و سرنوشت‌های متفاوت گروهی از نقاشان استفاده کنم. اگرچه این گروه از نقاشان کاملاً  ساختگی هستند، اما آن‌ها معاصران من بودند. به خوبی می دانم که آن‌ها به چه فکر می‌کردند، درد و شادی آن‌ها از کجا می‌آمد، چطور صعود می‌کردند، کجا در سیاهچاله روزگار افتادند، کجا در سردرگمی فرو رفتند و همچنین چطور در در پالت‌های آن‌ها سنگینی ایده‌ها و انسانیت وجود داشت.

هنرمندان در دنیا دچار رنج می‌شوند، اما ازآنجایی‌که کارشان به خلق زیبایی‌های ابدی اختصاص دارد، از نظر تفکر، احساس، تخیل و حتی روان، گروهی غیرعادی هستند. این من را مجبور می‌کند از قلم و جوهر متفاوتی نسبت به نوشتن رمان‌های محلی استفاده کنم. نمی‌خواهم از مجموعه‌ای دیگر از قلم و جوهر برای نوشتن دربارۀ گروه دیگری از شخصیت‌ها و زندگی استفاده کنم.

من از جنبۀ انتقادی نوشتن ابایی ندارم. این برای کشف حقیقت زندگی ضروری است.

از اینکه یک ایده‌آلیست و زیباشناس هستم ابایی ندارم. آرمان‌های من از قلب من سرچشمه می‌گیرد و زیبایی‌شناسی من ریاکاری را پس می‌زند.

می‌دانم که نیمی از خوانندگانم هم‌سن‌وسال من هستند و نیمی از من جوان‌تر هستند؛ از این رو من معتقدم که معاصران من قطعاً مانند من احساس خواهند کرد.

فنگ جیکای