در بخشی از نمایشنامه می‌خوانیم:

کایلین: این جای زخم منه داگی. عین یه ریل ترن توی معده‌ام پیچ می‌خوره. تو تنها قهرمان تو این کره خاکی نیستی.

[به آرامی سر داگ را لمس می‌کند. داگ صورت کایلین را میان دستانش می‌گیرد در حالی که دستان داگ روی لباس کایلین مانده است.]

کایلین: تو حتی شبیه اونم نیستی. تو گفتی اون یه فرشته بود با یه نگاه احمقانه.

داگ: یادته.

کایلین: آره لعنتی، اون فرشته‌ی لعنتی رو یادمه.

[برای لحظه‌ای آنها به سمت هم خم می‌شوند.]

داگ: کاش می‌تونستم کاری رو با تو بکنم که تو با من کردی. [سکوت] کاش می‌ذاشتی. [سکوت] هی به من نگاه کن. من قبلاً هم روی اون سقف رفته بودم.

کایلین: می‌دونم.

داگ: اون روزی که هم‌دیگرو دیدیم، تو دستم رو پاک کردی.

کایلین: می‌دونم.

داگ: فکر می‌کنی ما می‌تونیم از این‌جا بریم بیرون؟ فکر می‌کنی ما بتونیم خودمون سر از همه چی دربیاریم؟ هرجای دیگه‌ای بریم؟

کایلین: هر جای دیگه.

داگ: آره هر جا.

کایلین: من نمی‌تونم.